Powered By Blogger

dinsdag 19 maart 2013

Ter nagedachtenis aan mijn eerste Münsterlander Boris.

In 1973 kocht ik mijn eerste Grote Münsterlander. Een eigen hond te hebben was altijd al een grote wens geweest.

Tijdens mijn lagereschooltijd was ik al bevriend met een paar (straat) honden. Mijn favoriet was Lexi. Een langharige lichtbruine reu met een witte borst en pootjes. De andere was een wit kortharig teefje met bruine vlekjes, Beer(tje) genaamd. Na schooltijd zat Lexi al voor de schooldeur op mij te wachten. Dan gingen we bij de Achtersluispolder in Zaandam, richting de Vredefabriek en het Noordzeekanaal. We probeerden dan tijdens onze tochten, zo dicht mogelijk bij eenden te komen en d.m.v. een verrassingsaanval van de honden, een eend te vangen. Dat is nooit gelukt maar spannend was het wel! We waren helemaal op elkaar ingespeeld. Het gekke was dat alle honden in die tijd, gewoon op straat liepen. Dat kan ik me  nu nauwelijks meer voorstellen. Als het donker begon te worden en het was etenstijd dan liep Lexi zelfstandig naar zijn eigen huis om te eten en te slapen.

Op een middag is Lexi door een Van Gent & Loos vrachtauto overreden. Ik werd er al snel bijgehaald. Met het insteken van de vrachtauto is hij met zijn achterlijf onder een wiel terecht gekomen. Hij leefde nog maar er kon niets meer voor hem worden gedaan. Mijn kinderhart brak ...

Maar goed, ik kocht nu zelf een hond en dat werd een Grote Münsterlander op advies van mijn broer Gert. Hij had zelf een Kleine Münsterlander (Heidewachtel) En dat vond ik een leuk hondje om te zien. Het hondje van Gert bleek alleen verstandelijk niet helemaal in orde te zijn. Gert maakte mij erop attent dat er ook een Grote Münsterlander bestond. Via de Telegraaf vond ik een nestje in Schijndel. En zo kwam Boris in mijn leven. Een hond opvoeden is voor het baasje heel leerzaam, heb ik gemerkt. Ik leerde n.l. heel veel van mezelf. Toen mijn kinderen Remi en Elke groter werden, kon ik een aantal dingen die ik had geleerd 'naar hun situatie' vertalen en inzetten. Ik denk dan bijvoorbeeld aan het 'duidelijk zijn in de communicatie'. Na anderhalfjaar werd Boris plotseling ziek en overleed na drie dagen. Mijn hart brak opnieuw. Met behulp van twee geweldige dierenartsen hebben we drie dagen er alles aan gedaan om hem er bovenop te helpen, maar helaas lukte dat niet. Maar ik was intussen wel helemaal verknocht aan de Grote Münsterlander. Het duurde liefs 32 jaar voordat mijn tweede Grote Münsterlander Django in mijn leven kwam...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten