Anders dan anderen

Als je eerst zes jaren met één hond bezig bent geweest en er komt dan een nieuwe pup in de familie, die ook nog eens de zoon is van eigen hond, dan ontkom je niet aan het gegeven dat je de twee wel eens met elkaar gaat vergelijken, zelf als je weet dat vergelijken onzinnig is en niets toevoegt. Deze onzinnigheid wordt helemaal versterkt met de wetenschap dat ons geheugen weinig betrouwbaar is. Hoe was mijn ouder hond in zijn jonge jaren? Dat filmpje in je hooft is een verzonnen versie en heeft weinig met de werkelijkheid te maken.
De laatste tijd flitst wel eens de vader/zoon-kombinatie 'Midas Wolf en Wolfje' door mijn hooft. Je kent ze wel van de Donalds Duck's. Vader Wolf is onvermoeidbaar op zoek naar de Biggetjes teneinde deze op zijn menu te krijgen. Wolfje is dik bevriend met de Biggetjes en stelt alles in het werk, door met veel slimheid en succes, de plannen van zijn vader te verijdelen. Vader Midas wordt dan ook, ondanks zijn inspanningen, constant teleurgesteld door zijn zoon Wolfje. Hij ziet zijn eigen domheid niet en loopt steeds maar tegen dezelfde muur aan.

 

 

In de praktijk merk ik niet zo veel van deze verhouding. Wel merk ik op dat Floris heel anders op reuen reageert dan Django. Floris kijkt ze niet zo strak aan en vormt daardoor geen bedreiging voor andere reuen. Desnoods gaat hij in overgave op zijn rug liggen. Hij is gelukkig wel alert als andere honden naar hem uitvallen. Op die momenten zie ik Wolfje in hem. Ik neem waar dat Django het 'idool' is van Floris. In het veld volgt hij als een schaduw zijn vader. Dit gaf in het begin wel voordelen bij het aanleren van commando's. Ik gaf een commando - hij keek naar zijn vader - zijn vader gaf het voorbeeld - hij deed het na. Nu zie ik ook wat nadelen. Zijn eigen initiatief is op een lager pitje komen te staan omdat hij gewend is zijn vader te volgen. In dat opzicht is hij geen Wolfje.
Wel voor mij een reden om de verhouding één op één met Floris te herstellen om zodoende zijn eigen initiatief te stimuleren. 

Gisteren (22 maart) ben ik met Floris naar de aanlegproef geweest van de Belgische Grote Münsterlander Vereniging (GMVB) Er deden 9 honden aan mee en de sfeer was goed. Het was deze dag fris en er was af en toe een bui. Omdat Floris een week ervoor op de aanlegproef van de NGMV een goede prestatie (Uitmuntend) had neergezet, was ik met enig optimisme aan deze proef begonnen. Voor mijn gevoel heeft hij op de Belgische aanlegproef een redelijke prestatie neergezet. Hij deed het soms 'anders' dan de bedenkers van de proeven voor ogen hadden maar m.i. gaf hij aan over een goede neus te beschikken door snel bij het wild te komen. Op de zweetproef liep hij niet de 'slagen' die je verwacht, maar liep gelijk naar het levend wild en was daar met moeite weg te halen. Op de 'sleep' liep hij op verwaaiing ver van de sleep af en ging op verwaaiing naar de eend. Ook in de herkansing liet hij dat gedrag zien. Op de proef met het verloren apport was hij snel bij het konijn maar liep wel een keer langs de eend voordat hij deze vond.
Zijn prestaties werden met de kwalificatie 'Goed' beoordeeld. Dit dus in schrille tegenstelling met een week ervoor in Nederland.
Ik leerde op deze zaterdag van een keurmeester dat het niet aan de hond ligt maar aan het baasje. Een schone taak voor mij om mijn gedrag onder de loep te nemen en kijken waar ik mezelf kan verbeteren. Zoals eerder aangegeven is het verbeteren van het één op één contact mijn eerste stap. Of ik daarmee de arbeidsvreugde (was beoordeeld met een zes)van Floris verbeter weet ik niet maar het is het proberen waard. Of Wolfje hiermee een Midas wordt zal de tijd leren. Aan de andere kant blijft het beoordelen van de prestaties van een hond mensenwerk en daardoor subjectief en door mij als niet 'zwaarwegend' betiteld. Zoals fokker (van Floris) Matty de Putter het zo treffend zei: "Uiteindelijk ga je met dezelfde hond weer naar huis!"