Plasticsoep versus eigenbelang

Django en Floris houden de 'wacht' op onze buit

Op mijn wandelingen met mijn honden kom ik in de uiterwaarden veel plastic afval tegen. Dan neem ik met regelmaat een plasticzakje mee van huis om plasticafval uit de natuur te halen. Waarom doe ik dat? Voornamelijk omdat ik het erg onesthetisch vind al dat afval op plekken waar het niet thuishoort. Dat plastic heeft een reis gemaakt van 0 tot wel 900 km voordat het in de oogharen van de rivier beland! Natuurlijk gaat het door mijn hoofd dat het plasticafval uiteindelijk in zee terecht komt en dat die arme vissen daar tussendoor moeten zwemmen en erger, dat ze er aan dood kunnen gaan.

Dan hoor ik ook de stem van oud politicus Jan Terlouw zeggen: "We moeten de wereld goed achterlaten voor onze kinderen en kleinkinderen én het is oplosbaar!". Nu weet ik inmiddels dat we geen directie acties van politici kunnen verwachten; die komen alleen in beweging als er kiezersstemmen te werven zijn, als er veel mensen hun verontwaardiging laten doorklinken op de plekken die er toe doen of als ze door een importante mogendheid worden gecorrigeerd of terecht worden gewezen.

Wat ik de laatste tijd wel waarneem is, dat er belangrijke organisaties er aandacht aan geven. Dan huilen de politici even mee en kijken daarna in het rond of er ook mensen zijn die gaan morren. Zo niet, dan gaat de gekte van alledag gewoon door. Nu zag ik ook een actievoerder die met een deurwaarder voedseldistributies bezocht om hen in beweging te brengen om in ieder geval statiegeld te heffen op petflesjes. Dan krijg je met gladde jongens te maken die ervoor kiezen zich van de domme te houden en komen dan met een verhaal van: “De anderen (concurrenten) doen het ook niet!”. Dan hoor ik weer die zin van Jan in mijn hoofd: “Het is oplosbaar”. Inmiddels weet ik ook dat de ‘vonk’ van ‘onderaf’ moet komen. Dus van de echte helden, vrije geesten, deurenbonkers en levenskunstenaars! Ja, wie zijn dat dan, want als ik naar het gedumpte plastic kijk, die na elke hoge waterstand van de rivier terugkomt en erger word, dan lijkt me ook een rol weggelegd voor visionairs, zoals Jan Terlouw, die hun gedachtegoed op inspirerende wijze aan ons kunnen overbrengen zodat leerkrachten, universiteiten, meesters, uitvinders ermee aan de slag kunnen gaan richting de mensen die het zomaar laten gebeuren en de veroorzakers. Want naar mijn mening komt die afval door onwetendheid, luiheid, gewoonte, winstbejag en geestelijk onvermogen. Nu is aan dat laatste weinig te doen dus kunnen we ons richten op de rest en laten we dat maar gemakshalve ‘cultuur’ noemen. Het begint met onze opvoeding! Voorbeeld: Zo liep mijn vrouw in de stad achter een vrouw met een kinderwagen. De vrouw stak een snoepje in haar mond en gooide het plasticwikkeltje op de grond, waarop mijn vrouw zei: “Mevrouw, u laat iets vallen”. De vrouw keek om en zei:”Nee hoor, ik heb het niet meer nodig”. Dit gedrag is nu een onderdeel van onze 'cultuur' geworden!

Waarmee ik wil zeggen dat het bij de mensen diep geworteld zit. Het wordt dus een hele klus.

Een andere en moeiteloze oplossing is dat we er helemaal niets aan doen. We kijken de andere kant op en richten ons, als een heilige mantra, op hetgene waar we mee bezig zijn. Dus we kopiëren de ene dag naar de andere. We staan op, doen wat we normaal gesproken doen, werken, eten, TV kijken en weer naar bed. De plasticsoep wordt groter en groter, komt in de vissen dus in de voedselketen, wij eten vis (met plastic) gaan uiteindelijk dood, gaan de grond in en dan……neemt Moeder Aarde het weer over en het plastic komt weer in de Aarde terecht waar het ook vandaan kwam. Eigenlijk dus niet zoveel aan de hand, het is gewoon een kwestie van tijd én die is in overvloed en we hebben daarop (gelukkig) geen invloed. Dus laat het maar gebeuren en vertel je kinderen en kleinkinderen maar dat je wegkijken ook een ‘deugd’ is. En dat je alle vertrouwen heb in je nakomelingen dat zij daarmee kunnen leven.

Voorlopig blijf ik mijn plastic zakjes vullen....