De pups uit Enspijk hebben nu een baasje!

De namen van de hondjes zijn van Indiaanse oorsprong en beginnende met de letter 'D'.

De reutjes hebben de namen:
Dohosan  (kleine bluf)
Degotoga (samen staan)
Delsin (zo is hij)
Dustu (springende kikker)
Demothi (spreekt terwijl hij loopt) + overleden op 3 februari 2014
Dyami (adelaar)
En het teefje heet:
Dakota (vrienden)

Met Kerst gaat Dakota naar haar nieuwe baasje.
In de eerste week van januari gaat de volgende twee weg waaronder één naar België. Misschien dat die daar zijn halfbroertjes en zus tegen komt!

Net voor het nieuwe jaar zijn we met Beer naar de pupjes gaan kijken. Een schot in de roos!



En toen waren er nog 4 over!

Ik weet ook niet waar de andere pupjes zijn!

Lief zijn ze allemaal!





























Een jaar later terug in Zeeland

Op zondag 24 november 2013 reden Jitte en ik met onze honden naar Zeeland. Doel: een samenzijn van de nakomelingen uit het nestje van Max (Django) v.a. Stommeerpolder en Vrommes van Dorka’s Plek. Het nestje kwam op 11/11/2012 op de wereld en telde 6 reuen en 1 teef.

We kwamen 13:15 uur aan in Baarland en we waren de laatste van de groep eigenaren. Die zaten inmidddels uitgebreid aan de koffie en er werd al naar ons uitgekeken. Het zag er erg gezellig uit; de nieuwe baasjes samen om de salontafel in de woonkamer bij fokker Matty en haar man Levien. We werden gelijk onthaald met koffie, erwtensoep en broodjes. Er was genoeg stof om over te praten en dat ging natuurlijk grotendeels over onze hondjes! Jammer dat de baasjes van Cooper en Wubbe er niet bij waren.

De honden hadden we (voor ons gemak) in de auto achtergelaten en allen konden bijna niet wachten om alle honden te ontmoeten. Matty had bedacht om naar het Veerse Meer te rijden en daar op een veilige plek ze eerst te laten rennen. Dat bleek een toeristische rit te zijn van een kleine half uur door het wijde Zeeuwse land. Op de parkeerplaats aldaar was het een grote drukte met opgewonden baasjes en dito honden. Nog even een paar honderd meter naar de oever lopen en dan…los! Heel veel ingehouden energie kreeg opeens de ruimte. Maar ook de neuzen kregen de ruimte. Er werd gerend en ook kennis gemaakt. Floris ging maar bij elke kennismaking gelijk op zijn rug liggen zodat er geen gevaar te geduchte was. Django ging al snel een confrontatie aan met Frits maar was gelukkig snel te blokkeren. Toen Django weer contact met Floris had, gingen beide de ruimte in, hun neus achterna. De aanwezige groenstroken en bosjes werden door het koppel zorgvuldig uitgekamd. Enkele zoon wilde nog wel een stukje met ze oplopen maar zag al gauw in dat ze heel ver gingen.

 vlnr: Cayla, Vrommes, Frits, Cartan, Hummer, Floris en Django

Matty had ook nog een paar proeven in petto waaronder ‘markeren’ en ‘apport uit ondiep water’; de uitvoering daarvan zag er veel belovend uit. Ze zijn nog jong en speels, maar ook erg gedreven! 

Op de terugweg langs de waterkant moesten Django en Floris nog even bij de ganzen in het Veerse Meer ‘langs’. Een buitenstaander zou hebben gedacht dat er zeehonden bezig waren, zo zag het plaatje eruit met die twee zwarte koppen boven het grote water uit. Dus maar een keer fluiten om ze terug te halen.

De honden hadden na het uitstapje flink stoom uitgeblazen en waren nu veel rustiger. Nog even met zijn allen naar een café om warm te worden en nog wat ervaringen en gegevens uit te wisselen. Daarna gingen we allemaal weer aan de terugreis beginnen en we waren er allemaal over eens dat de zonen en dochter er prachtig uitzien.

Bedankt Matty en Levien voor jullie gastvrijheid! Jitte en ik hebben écht genoten van de honden!

 

 Hummer (reu) van Jeroen en Ria Verhoeven

 Certan (reu) van Alfons, Maria en Diane Paridaens

Cayla (teef) van Remy Vandoninck

Frits (reu) van Mathijs en Christine

Hieronder een impressie bij de parkeerplaats bij het Veerse Meer en daarna de wandeling naar het Meer.

 De eerste kennismaking tussen Frits en Hummer.

 

Vrommes is ook nieuwsgierig naar haar zoon Certan.

 Ook de broertjes zijn benieuwd naar elkaar; hier Certan en Frits.

 Ook Hummer wil van de partij zijn!

 Pappa Django en Floris worden nog even ingefluisterd hoe ze zich dienen te gedragen...

 Bijvoorbeeld heel respectvol zoals broer Hummer en zus Cayla.

 Of een beetje steun zoeken bij de baas, zoals Frits, kan ook. 

 Certan heeft ook nog ogen voor overvliegende ganzen .



 Cayla is helemaal klaar om 'los' te gaan.....

 Hummer heeft het helemaal naar zijn zin, net zoals zijn baas.

 De fotosessie kan ons niet snel genoeg om zijn, want we willen rennen....

 O.k. het feest kan beginnen...maar wel even zonder de inmenging van Django.

Kom mee Floris! Even hier de boel verkennen!

 

Zie ze groeien...

De pups (tweede nestje van Django) zijn nu drie weken oud. Een mooie reden om ze weer te bezoeken samen met Jitte en de kleinkinderen Aydan en Aoife. Het laatste bezoek aan het nestje is van twee weken geleden en toen waren de oogjes nog dicht. Het nestje ziet er nu heel anders uit. Pupjes herkennen de moeder en lopen naar haar melkvoorraad. Lesca is op en top moeder en is er helemaal voor haar jongen. Barbara heeft de drie van haar zeven honden even in de stal gezet om onnodige drukte te vermijden. Het nodigt Aydan en Aoife uit om aandacht te geven aan het nest én aan de andere honden die graag met ze willen spelen. Er zijn genoeg speeltjes voor handen en al snel trekken de honden aan de touwen die Aydan en Aoife als prooi snel heen en weer bewegen. Altijd prijs! Na de thee gaan we nog even bij het nestje langs. Het is grappig om ze te horen piepen en dat ze elkaar opzoeken om tegen elkaar te liggen. Over twee weken zal het nestje er weer anders uitzien. We kunnen niet wachten...

Ze hebben een voorkeur voor de sportpagina maar bovenal voor de Bambix! 

28 November: de pupjes mogen naar buiten!

 Heerlijk met de hele familie en vriendjes buiten spelen



 Hé broer Onyx, jij bent al groot zeg!

 Met mijn grote zus Bibi kan ik ook lekker knuffelen....









 

Wat hebben we toch lieve baas...als mamma even moet rusten

8 december 2013...

 Ik kan nog niet spelen want ik heb de krant nog niet uit!

O.K.! We wachten wel weer...

 Zo, jij wil dus later Zwarte Piet worden?

 Dan hebben in ieder geval geen kat in de zak!

Ja, ik ben baasjes mooiste!

Zullen we toch nog ééntje nemen? Zo'n heerlijk hummeltje!



Floris versus...........?

Opeens stond Floris voor...maar op wat??? Twee donkeren dingen kwamen omhoog uit het gras en langzaam bewogen deze dreigend naar de kop van Floris. Ik moest snel ingrijpen want wie was in gevaar? Floris óf dat ding in het gras? Ik stond boven op de stadswal en Floris beneden in het talud langs de plas bij de oude watertoren. Met spoed haastte ik me naar beneden en gaf intussen wat commando's richting Floris zodat hij van de onheilsplek wegging. Gelukkig had hij dat snel door en het directe gevaar was even geweken. Toen ik op de gevreesde plek aankwam, kwamen Floris en Django weer nieuwsgierig en gevaarlijk dichtbij. Nu pas kon ik zien wat het was. Dit had ik geheel niet verwacht, althans niet op deze plek en op dit moment. Het was een rivierkrab en niet zo'n kleintje ook. Dit was voor mij ook een nieuwe ervaring. Door de drukte om hem heen begon de krab te lopen en deed dat in zijwaartse richting. Ik besloot hem weer naar het water te brengen en wel naar de Waal omdat ik vermoedde dat hij al van plan was deze 40 meter zelfstandig te overbruggen. Omdat ik hem niet durfde aan te raken probeerde ik hem in mijn hoed te vangen. Dit lukte, zodat ik hem kon helpen in de rivier te komen. Al deze activiteiten trokken weer kijkers op de stadswal waaronder fotograaf Adri Kraak. Bedankt Adri dat je je foto's wilde delen.

 In de Waal of in de pan?

 In de Waal dus! Je bent tenslotte en Rivierkrab!

In memoriam: Myra

Op dinsdag 22 oktober is onverwachts een zeer geliefde roedelgenoot overleden. Myra, een Viszla-teefje, geboren in Hongarije, was de week daarvoor niet geheel fit. Voor haar baasje een signaal om haar door de dierenarts te laten onderzoeken. Op de röntgenfoto was een abnormale hartvergroting te zien waardoor met spoed een bezoek aan de dierengeneeskunde in Utrecht werd geadviseerd. Dat gebeurde en daar bleek na nader onderzoek dat de kwaal zeer ernstig was en bij honden niet bekend. Tijdens het onderzoek bleek maar weer hoe lief ze dit alles liet gebeuren. Ik herinner me nog hoe broos ze me aankeek bij het afscheid.
Na een zeer onrustige nacht op het IC was ze zo ziek geworden dat werd ingeschat dat ze de geplande zware operatie nauwelijks aan zou kunnen en als ze dat nog zou overleven wachtte haar nog een lange herstelperiode met daarna een lage kwaliteit van leven. Haar baasje heeft toen besloten in kleine kring haar te laten inslapen. Myra is zes jaar geworden.
De roedel mist haar, ook omdat ze bij het jagen haar moed en doorzettingsvermogen toonde, waardoor de roedel altijd blindelings op haar konden vertrouwen. Als enigste teef stond ze altijd haar 'mannetje'. Ik merk nu dat ik haar tijdens de wandelingen mis. Voorheen, als ze uit de struiken kwam, keek ze ons aan met een blik van: "O, we zijn nog bij elkaar!"
Ik wens Nelleke en Derit veel sterke toe.

   Myra

Gun je hond eens een massage



Het word nu wel eens tijd om onze familiehonden voor te stellen. Helaas is in mijn familie geen hond te bekennen maar de familie van Jitte maakt dit weer ruimschoots goed.

Zwager Frans en vriendin Johanna doen het helemaal goed met liefst twee honden. Het zijn beide Labradors en ook nog familie van elkaar n.l. moeder en dochter. Frans is verknocht aan Labradors en moeder Quinta is dan ook al zijn derde Labrador. Via de labradorvereniging heeft Frans indertijd contact gelegd met Whispering Bell Heather’s kennel en daar komt Quinta vandaan. Quinta is wel zijn eerste teef. Ze is nu zeven jaar en heeft vijf jaar geleden een nestje gehad van drie pups. De zwarte teef (Iris) daaruit heeft Fans gehouden en woont nu haar moeder. Het fijne van Quinta is dat ze vriendelijk en slim is. Vooral in gehoorzaamheid blinkt ze uit. Frans heeft met haar gehoorzaamheidtraining gedaan en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Een hond die weet wat zijn baasje bedoelt.
Frans: "Naar andere honden, kinderen en grote mensen is ze vriendelijk, speelt of negeert andere honden en is nooit agressief. Maar naar opdringerige reuen met natte neuzen wordt wel naar gegromd".
 Quinta (teef van 7 jaar)

Zoals gezegd heeft Quinta voor drie nakomelingen gezorgd. En Iris is dus bij haar gebleven. Inmiddels is Iris 5 jaar en 100% Labrador. Het leuke van Iris is dat ze aanhankelijk en oplettend is. Hoewel ze geen jachtopleiding heeft gehad is duidelijk te merken dat de passie voor de jacht er helemaal inzit.
Ze kan wel eens naar kleine hondjes grauwen maar meestal neemt ze voor de rest van de honden een onderdanige houding aan. Naar mensen is ze sowieso vriendelijk, zelfs naar mensen waaraan haar baasje een gruwelijke hekel aan heeft. Binnen de roedel is Quinta de baas maar Iris is wel waaks. Als jongste telg wil ze nog steeds graag op schoot en de combinatie maakt haar wel extra leuk. 

Iris (teefje, 5 jaar)

Zwager Han en zijn vrouw Carla hebben een teefje van bijna 3 jaar (14 februari) Haar naam is Cira, is gesteriliseerd en is (waarschijnlijk) een kruising tussen een Labrador en een Engelse Stafford. Indertijd is ze op Marktplaats gezet en zo is ze 'in de familie' gekomen.
Ze is speels en heel goed voor kinderen. Dat ze slim is kan je uitmaken uit het feit dat ze haar baasjes nadrukkelijk aankijkt als het tijd is voor haar uitlaatrondje. Alleen zijn heeft ze hekel aan en als de bel gaat blaft ze. Ze is een fijne hond in omgang met grote mensen én kinderen, bij anderen honden gaar het ook goed behalve als een hond haar aanvalt; dan staat ze haar 'vrouwtje'. Op zeer jonge leeftijd (vóór haar eerste levensjaar) was ze al moeder van zeven jongen! Een nestje kan haar niet meer gebeuren en is ze nu helemaal in liefdevolle handen.

Cira (teefje, 3 jaar)



Hetty is een teefje van Marleen (dochter van Han en Carla) Haar officiële voornaam is Hetske, Ze is op 14 januari jarig en is daarmee vier jaar geworden. Ze is een Mopshondje en Marleen typeert haar als 'een
uitgefokt herplaatsertje die nu lekker met pensioen is. Ik vind alles leuk aan haar en voornamelijk haar koppie.
Ze is helemaal niet slim, integendeel. Wel heeft ze zich in 2 maanden zich bij ons, in het gezin, helemaal eigen gemaakt. Echt een stadshondje geworden, terwijl ze uit de Achterhoek komt en niet zoveel gewend was qua verkeer. Ze zit nu in mijn bak voorop de fiets, alsof ze nooit anders heeft gedaan. Ze heeft het helemaal gemaakt en zelfs haar gesnurk wordt schattig gevonden.
Hetty is lief voor kinderen, volwassenen en andere honden. Ze reageert niet heel enthousiast maar vond het prima als iemand haar wilt aaien of als andere honden willen snuffelen. Marleen besluit dan ook met: "wij zijn gek op onze Hetty!".

Ik ben echt mopsig!

Als ik zó kijk, dan smelt mijn baasje!


















Maar ik best ook heel dapper!




En let ook heel goed op!



 

Deze bijzondere hond moeten we zeker benoemen. Hij is elke dag 'The BOB' en toch blijft hij 'gewoon'.

Bobbie in Engeland (Juli 2014) Hij spreekt zijn talen..


Uniek in Nederland: hier valt de postbode de hond aan! Een echte Bobbie-actie!

Tijd om mijn hond voor te stellen schrijft Erik (echtgenoot van Sigrit; de dochter van Jitte) Zijn naam is Bobbie en het is een echte reu. Hij is nu 8 jaar en dat zou je hem niet geven omdat hij veel jonger doet. Een echte dartel! Ik kocht hem via Marktplaats. Indertijd zocht ik een jonge hond om Jordi (toen ongeveer 11 jaar) wat actiever te krijgen. We hadden toen ook nog Enzi, enige tijd hadden we dus drie honden.

Ik koos niet voor een pup die nog zindelijk moest worden. The Bob kwam bij ons toen hij 7 maanden was en nog steeds is hij speels. Bobbie is een Duitse staande langhaar en ik neem aan dat zijn ouders dat ook zijn, omdat ik geen stamboom kreeg toen ik Bobbie kocht.
Het leukste is dat hij alleen maar vrienden heeft en hij altijd wordt getypeerd als vrolijke hond. Hij blinkt uit in slimme strategieën, waardoor hij nooit ruzie heeft en er al helemaal niet aan zou willen beginnen.
Hij ontwijkt altijd putdeksels en is bang voor donkere randen en schaduwen, maar dat laatste gaat steeds beter. Verder kan hij perfect naast de fiets lopen, maar je kan verder vergeten dat hij je gaat trekken.
Bob is altijd vriendelijk en lief, voor honden, katten, schapen etc. en voor mensen van alle afmetingen en kleuren.
Soms vertrekt Bob, als je hem losmaakt van zijn riem, onder een hoek van 135 graden.
Als je ’s een (klein) rondje denkt te maken, breidt hij zelf zijn ronde uit door andere wegen in te slaan, het is een zichzelf-uitlatende hond. Hoe dan ook, hij loopt vanzelf weer naar huis of wordt bezorgd (soms met de Post; zie foto hierboven)
Er is eigenlijk niets te verbeteren qua sociaal gedrag bij hem, qua luistergedrag … eh tja.
De laatste tijd wordt Bobbie op zaterdagmorgen opgehaald door Machteld Vermeulen (zie het berichtje: Gun je hond een heerlijke massage)

 

 

  

Django is weer vader

Op woensdag 23 oktober is Lesca (Ned. en Int. Kampioen  Vaida Valesca van 't Exelseveld) bevallen van 7 nakomelingen. Het zijn maar liefs 6 reutjes. Het laatste pupje was een teefje en is gelijk al de grootste van het nest. Met Lesca gaat het goed en ze geeft gul haar melk aan het nestje. Nu de taak van Barbara om ze straks te koppelen aan de nieuwe baasjes. Voor dat zover is heeft ze de zorg om het nestje de komende zeven weken te begeleiden en Lesca te ondersteunen.
Voordat de bevalling aanstaande was heeft ze Lesca aan een (voor)proefje onderworpen (zie foto)

 

Voorproeven is gelukt; Lesca is helemaal klaar voor haar nestje

 Ze doet het weer geweldig. Alle aandacht voor haar kroost.



Moeder en haar kinderen in volle overgave. De gekleurde halsbandjes zijn speciaal gemaakt door de moeder van Barbara om de pupjes zo te herkennen.

Hieronder het geboortebericht.

Lesca met haar nestje onder de rode lamp. De pups zijn al behoorlijk bedrijvig.

Op bezoek bij Beertje

Beertje stond al een half uur voor het raam te wachten toen ze hoorde dat we langs kwamen met de honden. Uiteindelijk werd haar wachten beloond en kon ze haar vriendjes in haar armen sluiten. Voor Floris was het de eerste keer dat hij een steile trap op én af moest. De trap op lukte hem goed. Na een hevige aarzeling lukte hem de terugweg ook. Hij is zo dapper. Beertje was weer erg gelukkig met ze en mocht vanwege hun bezoek extra lang opblijven.

Ze maakt poesjes van Floris en Django...

De laatste lootjes voor Lesca

Ik vermoed dat het met honden net zo gaat als bij mensen. Van de laatste periode wil je er sneller vanaf dan mogelijk is. Uiteindelijk bepaald het lichaam wanneer de draagtijd voorbij is. Onderzoek heeft uitgewezen dat dit punt afhangt met de groeibehoefte van het nieuwe leven versus de capaciteit van de moeder om deze benodigde voeding te kunnen leveren. Ik zeg het maar even op mijn leken manier maar dit is wel ongeveer het beeld. Voorheen dacht men dat de grootte van het nieuwe leven in combinatie met de ruimte van het bekken de doorslag gaf voor het moment van bevallen. In ieder geval rekent men voor een hond een draagtijd van 61 tot 63 dagen.
Lesca is over twee weken uitgeteld (weekend van week 43) en dan weten we meer over de nieuwe leventjes. Gelukkig woont Barbara hier niet zo ver vandaan dus kunnen we de verdere ontwikkeling goed volgen tot zo'n zeven weken. Dan gaan ze naar hun nieuwe baasjes en met een beetje geluk zullen ze ook daarna wel periodiek in beeld blijven.
Lesca wensen we de komende tijd veel sterkte toe met de nodige rust, want dat zal ze goed kunnen gebruiken.

Lesca loopt op haar laatste dagen

 Nog even een weekje volhouden!